رسیدی و پر و بال فرشته ها وا شد

شب از کرانه ی هستی گذشت فردا شد

تو آمدی و به یمن نگاه تازه ی تو

خطوط مبهم و مخدوش عشق خوانا شد              

ولادت سفیر صلح و نور و پاکی ،

کسی که نفسش عطر مسیحایی باران است

و خود هم تبار نرگس هایی است که هر بهار به امید ظهورش ، وصالش . . . تبسم می کنند

                                   مبارک باد

از شما نوشتن نیاز به اندیشه ندارد . واژه ها آنقدر که باید انتظار را فهمیده اند .

اما . . .

اما کوچه های شهرمان تنگ شده اند و عجیب آلوده . . .

می دانی که دل هایمان به اسارت زمانه کشیده شده اند و زمینی مان کرده اند .

چه بد !

قلب هامان به ناپاکی های عصر عادت کرده . . .

انگار دیگر از آلودگی این همه دروغ ، به سرفه نمی افتیم و مبتلای روزگار شده ایم . . .

چشم هامان مدتهاست فراموش کرده زیبایی حقیقی چه رنگی است . . .

آقا بیا و نگاهمان کن . . . نگاهمان که کنی زیبا می شویم . . .

ای خود خود آرزوها بر آورده شو . . .

ظهور کن . . .

بیا . . .

این همه آب که جاری است نه اقیانوس است!

آقا جان

1369سال است به انتظار 313 مرد واقعی ایستاده ای و نیافته ای .

چقدر مرد شدن سخت شده است و مردها کم . . .

به راستی راست گفت آنکه گفت : ماییم که در غیبت کبری ماندیم !

«( شاید این آخرین یادداشت من در این وبلاگ باشد . امشب اعتراف می کنم به تمام آنچه که نبوده ام . من نه منتظر بودم و نه عاشق . مدتی نبودم که نه از بد شانسی بود و نه از نبود امکانات بلکه از بی لیاقتی بود و کم سعادتی . اینها تعارف نیست حقیقت وجودی کسی است که روی خود نام منتظر گذاشته بی هیچ نشانی از انتظار محبوبش . دنیا می چرخد و می گردد و هر روز مرا با خود به سویی می برد . من هم دارم غرق دنیا می شوم و تا خفه شدنم چیزی نمانده . می روم مدتی را به سفر ، به اعماق خودم . اگر توانستم خود را بیابم و اگر لیاقت داشتم که بر می گردم و گرنه دعایم کنید که خیلی محتاجم . از اعماق قلبم(با وجودی که هیچ کدامتان را ندیده ام) همه شما را دوست دارم و همیشه به یاد شمایم . )»