مولایم

لحظه ها دیگر کهنه شده اند . ماه ها، سال ها و روز ها دیگر رنگ و لعاب گذشته را ندارند.

ساعت ها،لحظه ها و ثانیه ها بوی غربت می دهند.

آسمان وزمین دیگر لطفی ندارند.

همه چیز تکراری شده است

ولی در این همه تکرار ،در این همه قحطی آینه ها

در این همه غربت کسی هست که می تواند سکوت سرد و مردابی زمین و زمان را بشکند

کسی هست که عشق را دیوار به دیوار کند.

کسی هست که شمشیر عدالت زمان را به دست بگیرد.

کسی هست که پشت دیوار ستم را به خاک بمالد.

کسی که جمعه ها متبرک و عطرآگین شود از نام او.

کسی که قفل های بسته را یکی یکی باز کند.

کسی که غصه ها را دور بریزد و غروب خالی جمعه هایمان را پر کند.

کسی که با آمدنش سفره های بی لبخند بر چیده خواهد شد،

زشتی ها به تبعید کشیده خواهد شد،

کسی که ...

کسی که ...