به یاد آن عصر گاه که امام حسین (ع) مراسم حج رو نیمه تمام گذاشت و پیش از راهی شدن به سوی کربلا ، در صحرای مکه نیایشی کرد که در تاریخ ثبت شد.خیلی ها روز عرفه ، با بغضی در گلو زیر آسمان خدا می نشینند و همان جملات را تکرار می کنند ،دعای عرفه می خوانند و اشک می ریزند و پرواز می کنند.......

«حمد و سپاس خدایی را سزاست که تیر حتمی قضایش را هیچ سپری نمی شکند و لطف و محبت و هدایتش را هیچ مانعی باز نمی دارد و هیچ آفریده ای به پای شباهت مخلوقات او نمی رسد.....

جهل و نادانی من و عصیان و گستاخی من تو را باز نداشت از اینکه راهنمایی ام کنی به سوی صراط قربتت و موفقم گردانی به آنچه رضا و خشنودی توست.

پس

هر گاه که تو را خواندم پاسخم گفتی؛

هر چه از تو خواستم عنایتم فرمودی؛

هر گاه اطاعتت کردم قدر دانی کردی؛

و هر زمان که شکرت را به جا آوردم بر نعمتهایم افزودی؛

و اینها همه چیست جز نعمت تمام و کمال و احسان بی پایان تو؟

من کدام یک از نعمت های تو را می توانم بشمارم یا حتی به یاد آورم و به خاطر بسپارم؟»

عصر روز عرفه روح خیلی ها با همین کلمات به اهتزاز در می آد...می خونند و کیف دنیا رو می کنند...