بقیع در خلوت غریبانه اش دل به صدای مردی سپرده است که خدا بسیار دوستش دارد.

ماه رخسار به خاک مزاری نهاده که مدتهاست روشنای هیچ شمعی را حس نکرده است.

سوسوی هیچ فانوسی را نشنیده و گرمای هیچ اشکی را لمس نکرده.

مزاری که مثل صاحب غریبش غریب است.تکه ای از آسمان است که در دل خاک پنهان است.

سهمی از بهشت است که در بقیع گم شده است،

سوره ای از قرآن است که قرنها تلاوت نشدجز با لب و زبان همین مرد؛

همین مرد که چهره بر خاک گذارده

 و غریبانه ترین عاشقانه ها را در فراق آن غربت بی نهایت سر داده است.

سلام غریب تر از غریب،سلام آشنای غریب،مهربان غریب،بزرگ زاده غریب،

سلام مزار بی چراغ،تربت بی زایر،بهشت گمشده،

سلام آتشفشان صبر،چشمان معصوم،بازوان مظلوم،زبان ستمدیده،

سلام سینه شعله ور،جگر سوخته،پیکر تیر باران شده،

سلام امام غریب من ؛ ای کریم اهل بیت

تو بزرگتر از آن بودی که در ذهن بشر بگنجی.