شب بود ،نه نمی گویم شب بود ماه پشت ابر بود زیرا در آن روزهای دهشتناک خواب ابدی زمین،ماه هم جایی میان ناکجا آباد سردابه ی سرد تاریخ گم شده بود.شب بود و هوا مه آلوده،شب بود و قلب تپنده ی زمین انجماد یافته،شب بود و روح مهربانی پرواز کرده.جغد شب با نوای حزن آلود و وهم انگیزش نغمه ی نابودی ملتی را می خواند که می رفت تا در ذلتی ابدی روزگار بگذراند اما

                  سحر نزدیک شد

و ناگهان با طلوع صبحی دل انگیز نوری از مشرق جغرافیای عرفانی تابیدن گرفت که تمام زمین و زمان را گرم و روشن نمود و اینگونه بود که جغد شب پر کشید و برای همیشه وجود دلهره آور و منحوس خود را از این سر زمین پرواز داد و پرستوهای سفر کرده باردیگر آمدند تا در بهارآزادی نغمه ی مهربانی سردهند.آری آن نور که امد همه جا گرم شد و قلبهای عاشق تا همیشه از ان نور بهره گرفته و وجود خویش را گرم و روشن از نورالهی نمودند و اینک امتداد همان نور است که هر روز با گرمای مقدس وجودش قلب های ما را روشن و نورانی می کند و چه زیباست تا همیشه بهره گرفتن از آن.

                       تا ابد جاودانه باد نام پرافتخار و سرفراز جمهوری اسلامی ایران