یک شب مانده به بهار تقویم ها تمام می شوند.چندروز،چند تقویم را با نگاه تکراری ات تمام کرده ای؟تو نگهبان چند خاطره خاموشی؟کدام امید را در لحظه های رفته جا گذاشته ای؟چند بار در پیله بودی و چند بار دیوانگی کردی؟افسوس بس است؛روزهای پر معما در راهند.مگذار افسون بزرگ زندگی با قد کشیدنت کوچک شود.هیچ به بال یک پروانه خوب نگاه کرده ای؟نگو که زندگی بی تفاوتی در برابر تکرار هاست.هر وقت دلتنگ شدی مثل آسمان بی بهانه آنقدر ببار،آنقدر ببار که دوباره آبی و آفتابی شوی.زندگی تکرار آبی و آفتابی شدن هم هست.رنج ها نمی مانند این تویی که از هیچ و نیامده تصویر های غم انگیز می سازی.تو از رفتن بارها گذشته ایو همیشه جاده ها و ماشین ها تو را با خود برده اند.گاهی به علف های کنار جاده نگاه کن.روی آنها پا برهنه پا بگذار و نرمی و خنکی شان را در حالی که به آسمان آبی خیره می شوی خوب احساس کن.خنده ها را در خیابان دیروز جا مگذار و از پشت پنجره ی باران خورده به ماه نگاه کن.شبی در تقویم هست که تو نمی دانی کدام شب است و آن شب آخرین شبی است که ماه تو را می بیند پس وقت زیادی نداریم.مگذار بر معبد چشم هایت گرد خستگی بنشیند. تا می توانی در باران به گلها و چشم ها نگاه کن.وقتی باران شاعرانه ترین آهنگ دریایی اش را می نوازد لحظه های انتظار را به امید دیدار ترانه کن.

                 باش؛در لحظه ها باش و تا می توانی زندگی کن.