ولادت با سعادت منجی عالم بشریت ،خاتم الانبیا،محمد مصطفی«ص» و سبط گرامیشان حضرت امام جعفر صادق «ع» رو تبریک و تهنیت می گویم.

**************************************************************

چقدر دیدگان عطش دیدار او را داشتند!...نشانه ها همه بود.حالت انتظار هر جا بود.جهان و زمین وزمان گویی احساس بی قراری داشتند.زندگی انگار کسل و دل مرده بود.درماندگان و نیکان گویا خسته و دل مرده بودند.هستی همچون مزرعه ای غبار گرفته و تشنه و گرما زده ،شیارهای عطش خویش را به سوی اسمان گشوده بود،در تمنای نمی  باران رحمت بود،تا جان و طراوتی دوباره بیابد.

روزهای شهر تفاوت چندانی با شبهای ان نداشت:کوخها بود و کاخ ها.از آن همه ثروت و نعمت مکه تنها گروهی کوچک برخوردار بودند.باقی پنجه در پنجه ی فقر فروزگار را سپری می کردند؛به گونه ای که گاه از بیم  نداری و گرسنگی و ننگ ،دختران خود را زنده به گور می کردند.

از همین رو بود که چشمان خسته و غبار گرفته ،به راه،و گوشها مانده در بیم و امید،به اسمان و زمین بود،تا آن فریاد رس رهایی بخش چه هنگام و از کجا بیاید،و ان ندای اسمانی چه وقت بر خیزد!...

آن شب که محمد(ص) به دنیا آمد،آسمان مکه غرق در نور شد و باران ستاره باریدن گرفت.مکه در خواب بود و تنها کسانی که شبگرد بیابان بودند،بارش نور را بر مکه دیدند.

همان شب در ایران چهارده برج از ایوان کسری فرو ریخت و اتش آتشکده اذرگشسب که هزار سال روشن بود،سرد و خاموش شد.

آری او آمد تا انسانیت را معنا کند.