سه مصیبت وارده در این ایام را به تمام مسلمانان جهان تسلیت عرض می کنم:

_شهادت خانوم حضرت زهرا(س)

_هتک حرمت حرمین عسکریین علیهم السلام و تخریب آن مکان مقدس

_عروج ناگهانی عالم ربانی آیت الله فاضل لنکرانی

از ابتدای خلقتم چشم انتظار آمدنت بودم.خدا مرا که می آفرید و زمین و خورشید و ماه و برو بحر را،اعلام کرد که آفرینش همه چیز به طفیلی آفرینش پمج تن است که محور آن پمج تن زهراست.اگر به خاطر این پنج تن نبود آفرینش به تکوینش نمی ارزید.این پنج تن عبارتند از:

فاطمه و پدر او،فاطمه و شوی او و فاطمه و پسران او.

این انتظار قرن به قرن،سال به سال،ماه به ماه و روز به روز و لحظه به لحظه گسترش می یافت و در بستر آن سؤالی غریب شروع به رشد و نمو کرد که:

این فاطمه با این شخصیت،با این عظمت و با این قرب و منزلت وقتی پا به عرصه وجود بگذارد چه خواهد شد و خلایق چگونه با او برخورد خواهند کرد؟

دردانه ی خدا

من تصور می کردم وقتی شما بیایید خلایق شما را بر سر دست خواهند گرفت .دل هایشان را منزل محبت شما خواهند کرد،به سایه تان سجود خواهند برد و کمد خواهند بست به خدمت شما.همه مقیم کوی شما خواهند شد و دنبال وسیله برای تقرب خواهند گشت.

خیال می کردم از گرد پای شما بال خواهند ساخت،از من خواهند گذشت و به معراج خواهند رفت.

چه سفیه بودند این مردم!

چه می خواستند که در محضر شما نمی یافتند.؟!چه می جستند که در شما پیدا نمی کردند.دنیا می خماستند شما بودید،آخرت می خواستند شما بودید ،سعادت،علم،معرفت، بهشت و حتی مال و منال و شهرت و قدرت اگر می خواستند باز مخزن و گنجینه اش در دست شما بود.

چرا دشمنی کردند؟چرا کینه ورزیدند و رذالت کردند؟

من سوختم وقتی در خانه خدا،در خانه قرآن ،در خانه نجات،در خانه تو به آتش کشیده شد.

من در خود شکستم وقتی در بر پهلوی تو شکسته شد.ژ

وقتی تو فضه را صدا کردی انسانیت از جنینه هستی سقوط کرد.

خون جلوی چشمان مرا گرفت وقتی گل میخ های در ،از سینه تو خونین و شرم آگین درآمد.

من از خشم کبود شدم وقتی تازیانه بر بازوی تو فرود آمد.

من معطل و بی فلسفه ماندم وقتی زمین ملک تو غصب شد.

اشک در چشمان من حلقه زد وقتی سیلی با صورت تو آشنا شد.

من به بن بست رسیدم وقتی اهانت و توهین به خانه تو راه یافت.

و...بند دلم و رشته امیدم پاره شد وقتی آوند حیات تو قطع شد.

دیشب که علی تو را غسل می داد ،وقتی اشک های جانسوز او را دیدم،وقتی ضجه های حسن و حسین را شنیدم،وقتی صورت خراشیدن زینب و ام کلثوم را دیدم دیگر تاب نیاوردم. نه من ، که کائنات بی تاب شد و چیزی نمانده بود که من فرو بریزم و زمین از هم بپاشد و کائنات سقوط کند.

تنها یک چیز،آفرینش را بر جای نگاه داشت و آن تکیه ی علی بود بر عمود خیمه ی خلقت،ستون خانه ی تو.

علی سرش را گذاشته بود بر دیوار خانه تو و زار زار می گریست.

این اگر چه امج بی تابی علی بود اما به آفرینش،آرامش بخشید و کادنات را استقرار داد.

چه شبی بود دیشب!سنگینی بار مصیبت دیشب تا آخرین لحظه حیات بر پشت من سنگینی می کند.

دل من به راستی خنک شد وقتی صبح دشمنانت با چهل قبر مشابه در بقیع مواجه شدند و نتوانستند بفهمند مدفن دختر پیامبر کجاست.

اما همیشه خشک و تر با هم می سوزند،مؤمنان و مریدان آینده ی تو نیز اشک حسرت خواهند ریخت،گم کرده خواهند داشت و در فراق مزار تو خواهند گداخت.

........راستی این صدا،صدای پای علی است .آرام و متین اما خسته و غمگین.از این پس علی فقط در محمل شب با تو سخن می گوید.

زین پس چاه محرم راز علی و شنونده درد هایش خواهد بود.درد هایی را که همیشه فقط با تو می گفت و تنها وجود نازنین تو التیام تمام زخم هایش بود.

و پس از تو علی چه ها کشید کسی نمی داند جز علی و خدای علی.

                                                    از کتاب کشتی پهلو گرفته

                                                    نوشته سید مهدی شجاعی

                                                    با اندکی تصرف و تلخیص

لینک شرکت در ختم صلوات برای تعجیل در ظهور آقا و اعلام انزجار نسبت به هتک حرمت حرمین عسکریین:

http://Tablighha.ir/salavat/index.htm