و اکنون حسین با همه هستیش آمده است تا در محکمه تاریخ و در کنار فرات شهادت بدهد ، شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاریخ . شهادت بدهد که چگونه ضحاک جلاد مغز جوانان را در طول تاریخ می خورده است . با علی اکبرش شهادت بدهد در نظام جنایت و در نظام های جنایت چگونه قهرمانان می مردند ، او با همه هستیش آمده است تا در محکمه جنایت تاریخ به سود کسانی که هرگز شهادتی به سودشان نبوده است و خاموش و بی دفاع می مردند شهادت بدهد.  

حسین درسی بزرگتر از شهادت به ما داده است و آن نیمه تمام گذاشتن حج  و به سوی شهادت رفتن است ، حجی که همه اسلافش ، جدش و پدرش برای احیای این سنت جهاد کردند . مراسم حج را به پایان نمی برد تا به همه حج گذاران تاریخ بیاموزد که اگر امامت نباشد ، اگر رهبری نباشد ، اگر هدف نباشد و اگر یزید باشد چرخیدن بر گرد خانه خدا با خانه بت مساوی است . در آن لحظه که حسین حج را نیمه تمام گذاشت و آهنگ کربلا کرد کسانی که به طواف - همچنان در غیبت امام حسین(ع) – ادامه دادند مساوی هستند با کسانی که در همان حال بر گرد کاخ معاویه در طواف بودند ، زیرا شهید - که حاضر است در همه صحنه های حق و باطل – درهمه جهادهای میان ظلم و عدل شاهد است و حضور دارد . می خواهد با حضورش این پیام را به همه انسانها بدهد که وقتی در صحنه نیستی ، وقتی از صحنه حق و باطل زمان خویش غایبی ، هر کجا که خواهی باشد ، چه به نماز ایستاده باشی ، چه به شراب نشسته باشی ، هر دو یکی است . شهادت حضور در صحنه حق و باطل همیشه تاریخ است و غیبت ؟؟؟؟؟؟ آنهایی که حسین را تنها گذاشتند و از حضور و شرکت و شهادت غایب شدند اینها همه با هم برابرند . هر سه یکی اند : چه آنهایی که حسین را تنها گذاشتند تا ابزار دست یزید باشند و مزدور او ، چه آنها که در هوای بهشت به کنج خلوت عبادت خزیدند و با فراغت و امنیت حسین را تنها گذاشتند و از دردسر حق و باطل کنار کشیدند و در گوشه محراب ها و زاویه خانه ها به عبادت خدا !!!! پرداختند و چه انها که مرعوب زور شدند و خاموش ماندند ؛ زیرا در آنجا که حسین حضور دارد - و در هر قرن و عصری حسین حضور دارد – هر کسی که در صحنه او نیست هر کجا که هست یکی است ؛ مؤمن و کافر ، جانی و زاهد یکی است و اکنون حسین حضور خودش را در همه عصرها و در برابر همه نسلها ، در همه جنگ ها و جهادها ، در همه صحنه های زمین و زمان اعلام کرده است . در کربلا مرده است تا در همه نسلها و عصرها بعثت کند ؛ و تو و من ، ما ، باید بر مصیبت خویش بگرییم که حضور نداریم .

حسین وارث آدم

دکتر علی شریعتی