بند بند وجودم از تو میگفت از همان کودکی با بچه های محل می دویدم سمت حسینیه و خودم را قاطی آدم بزرگا می کردم و مثل اونا سینه می زدم و مثل اونا اشک می ریختم که یعنی من هم می فهمم .دست چپ و راستم رو بلد نبودم که سینه زدن برا تو رو یادم دادند . قصه غصه هایت را مثل لالایی توی گوشم زمزمه کرده بودند و اولین بار وقتی تازه یاد گرفته بودم بگویم :« آب » نام تو را نیز یادم دادند . وقتی چشم هایم با واژه های عربی زیارت عاشورا غریبه بود دیگران هر چه می گفتند من تکرار می کردم . «زیارت عاشورا » شده بود زیارت غم های تو . هر بار روضه خوان از مصیبت کربلای تو می گفت من پا به پای دیگران بای غریبی و مظلومیتت اشک می ریختم . دلم می خواست کاری کنم ، دلم می خواست به یاریت می اومدم، دلم می خواست ... .

کلاس چندم بودم ، نمی دانم . تنها می دانم که می توانستم معانی فارسی «زیارت» را بخونم . می دانستم در آن باید چیزی باشد . می دانستم این واژه های آسمانی ، تنها از مصیبت تو و از لعنت بر دشمنانت نمی گویند . سر انجام آن را یافتم . آن فردای روشن را ،آن منتقم را که فرزندی از فرزندان توست و به خون خواهی ات به پا خواهد خواست . حالا می توانستم کاری کنم، حالا فرصتی بود و می توانستم دست به دعا بردارم و بخواهم از خدایت که « وان یرزقنی طلب ثاری کم مع امام هدیً ظاهر ناطق بالحقّ منکم ... . »

زیباترین ؛،چقدر غریبی میان ما!آخر چرا؟انگار خفته ایم!انگار مرده ایم!انگار رفته ای به بیابان بی کسی!گویی نشان نمانده از آن خیمه گاه نور!شاید گسسته ای! ...نه!نه!ما تو را ز شهر تبعید کرده ایم،ما دلبریده مردم از عشق نا امید،ما مردم پلید!!آه ای فرید،دل بسته ای به شفق چرا مهربان رفیق؟!

خدایا!شیعه ی آخر الزمان را همین بس که محبوب و مرادش یاد او کند :«لاناسین لذکرکم»، و او هیچ از مراد خویش یاد نکند. ما را از این شرمساری برهان!

خداوندا!ما مدعیان دروغزن انتظاریم. حرف از چشم انتظاری محبوب می زنیم، اما به اندازه ساده ترین دوستانمان هم گوش به زنگ آمدنش نیستیم . الفبای انتظار را به ما بیاموز و لذت انتظار را به ما بچشان !

...خدایا! به چه کار می آید این چشم اگر به روی آن عزیز غایب از نظر گشوده نشود؟ و به چه کار می آید این دل اگر فدایی ظهور نگردد؟

(سید مهدی شجاعی)

از ما جز چشمی برای انتظار و دلی برای امید نمانده است . این چشم و دل را نیز خاک راه تو کرده ایم. باشد که غباری از ان بر گوشه ای از قبای تو بنشیند . اینک جرعه ای از جام نیایش خود را در جان ما فرو ریز! تا ما نیز پیوستگی لطف مدام را بنوشیم .

فردا باز جمعه است . مولایم بیا و بهار کن زمستان جسم و روحمان را . نکند فردا باز بخوانیم :